از نظر علمی ثابت شده است که انسان برای عملکرد به آغوش نیاز دارد. بدون آغوش، بسیاری از مردم احساس امنیت و رضایت نمی کنند. لمس – به شکل در آغوش گرفتن، دست دادن، در آغوش گرفتن و سایر فعالیت های فیزیکی- پیوندهایی را بین افراد ایجاد می کند که تأثیرات واقعی بر مغز و رشد عصبی فرد دارد. به عنوان مثال، مطالعات نشان می دهد که برای کودکان، لمس والدین می تواند تأثیر مثبتی بر رشد کودک بگذارد.
در آغوش گرفتن بیشتر، استرس کمتر
تاثیرات مثبت آغوش در بزرگسالان ناپدید نمی شود. در بزرگسالی، لمس می تواند به هضم غذا، کنترل خواب، تقویت سیستم ایمنی و کاهش استرس کمک کند . دریافت ماساژ با کاهش فشار خون، ضربان قلب، سطح کورتیزول و اضطراب مرتبط است. علاوه بر این، در آغوش گرفتن به طور منظم با بهبودی سریع‌تر پس از ابتلا به سرماخوردگی همراه است.
انسان ها به طور غریزی به دنبال تماس با دیگران هستند، زیرا مغز هنگامی که درگیر لمس های خوشایند، مانند در آغوش گرفتن هستید، اکسی توسین ترشح می کند . به همین دلیل، افراد ممکن است زمانی که توسط دیگران در آغوش گرفته یا لمس می شوند، کاهش استرس فوری را احساس کنند. وقتی آغوش در دسترس نباشد، می‌تواند باعث ایجاد چالش‌های سلامت روانی و جسمی شود.
اگر کسی را برای در آغوش گرفتن ندارید چه می کنید؟
لمس خود تسکین دهنده جایگزینی برای لمس دیگران به عنوان وسیله ای برای کاهش استرس است. اگرچه فواید یکسانی را به‌طور یکسان ارائه نمی‌کند، اما می‌تواند راهی مؤثر برای حمایت و آرام کردن خود در مواقع استرس باشد. این روش تسکین دهنده ممکن است برای شما مفید باشد اگر دچار نقص ایمنی هستید و تحت تاثیر همه گیری COVID-19 قرار گرفته اید. برای برخی، لمس خود آرام بخش ممکن است تنها گزینه برای کاهش استرس در کوتاه مدت باشد.
قرار گرفتن در هر موقعیت استرس زا، از احساس قضاوت گرفته تا درگیری با کسی، می تواند منجر به تغییراتی در مغز و بدن شود. فعالیت سیستم عصبی سمپاتیک و محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال (HPA) افزایش می یابد که منجر به افزایش پاسخ های ترس آور از آمیگدال و سطوح بالاتر کورتیزول (هورمون استرس) می شود. علاوه بر این، توانایی‌های شناختی مانند حافظه می‌توانند دچار اختلال شوند.
مقداری استرس طبیعی است و در صورت لزوم می تواند برای عملکرد مطلوب در نظر گرفته شود. با این حال، استرس مزمن مضر است. لمس دیگران باعث راحتی و نزدیکی می شود، هورمون احساس خوب اکسی توسین را آزاد می کند و می تواند به افراد احساس امنیت بدهد. با این حال، ممکن است تحقیقات کمتری در مورد اینکه چگونه لمس خودآرامبخش بر افراد تأثیر می‌گذارد، وجود داشته باشد.
تحقیق در مورد آغوش خود تسکین دهنده
یک مطالعه اخیر 159 شرکت کننده (96 زن، 62 مرد و یک فرد غیر باینری) 18 تا 35 ساله را در معرض یک “استرس روانی اجتماعی استاندارد” قرار داد تا پاسخ های استرس آنها را اندازه گیری کند. برخی از شرکت کنندگان در طول رویداد استرس زا در آغوش گرفتند و به برخی دیگر دستور داده شد که از لمس خود آرام بخش استفاده کنند. برای اندازه‌گیری پاسخ‌های استرس در طول مطالعه، شرکت‌کنندگان نمونه‌های کورتیزول بزاق ارائه کردند، نوار قلب را برای ثبت ضربان قلب خود استفاده کردند و سطح استرس و حالات عاطفی خود را گزارش دادند.
محققان این مطالعه این نظریه را مطرح کردند که در مقایسه با گروه کنترل، آنهایی که حرکات لمسی آرامبخش انجام می‌دهند و در آغوش می‌گیرند، سطح کورتیزول را کاهش می‌دهند، ضربان قلب کمتری دارند و واکنش‌های احساسی کمتری نسبت به یک عامل استرس‌زا دارند.
به شرکت‌کنندگان در گروه لمس خود آرامبخش دستور داده شد که 20 ثانیه لمس خود تسکین‌دهنده بدهند تا خود را آرام کنند. مدت زمان برای شرکت‌کنندگانی که در آغوش گرفته می‌شدند تا دو شرایط لمسی قابل مقایسه باشند، یکسان بود. متخصصان خودآرامش بخش پیشنهاد کردند که همه روش های لمس خود برای همه افراد به یک اندازه موثر نیستند، بنابراین به افراد گزینه های مختلفی برای لمس خود نشان داده شد، مانند گذاشتن دست روی قلب یا مالیدن بازو.
در نهایت، شرکت کنندگان تشویق شدند تا روشی را برای لمس خود انتخاب کنند که برای آنها راحت باشد. اکثر مردم ترجیح می دهند دست راست خود را در سمت چپ قفسه سینه و دست چپ خود را روی شکم خود قرار دهند. محققان فرضیه های خود را با اندازه گیری مکرر سطح کورتیزول، ضربان قلب و ارزیابی استرس ذهنی-هیجانی قبل، حین و بعد از موقعیت استرس زا آزمایش کردند.
نتایج مطالعه درآغوش گرفتن
فرضیه محققان مبنی بر اینکه سطح کورتیزول در افرادی که در آغوش گرفته شده اند و لمس خود آرام بخش انجام می دهند پایین تر است، درست ثابت شد. با مقایسه سطوح قبل و بعد از آزمایش، هر دو گروه پس از در آغوش گرفتن یا لمس خود آرامبخش، سطح کورتیزول پایین‌تری داشتند.
ضربان قلب و سطح استرس گزارش شده توسط خود بین گروه در آغوش گرفتن، گروه لمس خود آرامبخش و گروه کنترل تفاوتی نداشت.
با این حال، نتایج در نهایت نشان داد:
- ژست های لمسی خودآرام کننده پاسخ کورتیزول به استرس روانی اجتماعی را کاهش می دهد.
- در آغوش گرفتن پاسخ کورتیزول به استرس روانی اجتماعی را نیز کاهش می دهد.
- مزایای دریافت آغوش مستقل از هویت اجتماعی است.
- لمس خود تسکین دهنده ممکن است پاسخ های استرس را در مواقع محدودیت منابع اجتماعی کاهش دهد.
روش های خود تسکین دهنده
لمس خود تسکین دهنده بیانی از شفقت به خود است. اگر به تمرین لمس خودآرامبخش عادت ندارید، ممکن است با انجام آن احساس عجیبی داشته باشید. با این حال، همانطور که تحقیقات نشان می دهد، زمانی که دیگران را در زندگی خود ندارید، می تواند یک روش موثر برای آرامش دادن به خود باشد. مهم نیست که از نظر روانی چه احساسی دارید، بدن شما ممکن است به ژست فیزیکی گرما و مراقبت پاسخ مثبت دهد.
یکی از راه‌های امتحان لمس آرامش‌بخش، قرار دادن دست روی قلب است. اگر احساس استرس یا نگرانی می کنید، چند نفس عمیق و آرام بکشید، سپس دست خود را روی قلب خود قرار دهید. ممکن است فشار و گرمای ملایمی را احساس کنید. پس از حدود 20 ثانیه، ممکن است متوجه کاهش استرس یا اضطراب شوید. سعی کنید هر دو دست خود را روی قفسه سینه خود قرار دهید و به احساس بالا و پایین رفتن قفسه سینه در هنگام نفس کشیدن و صدای نفس خود توجه کنید. می توانید تا زمانی که دوست دارید با این احساس بنشینید.
دست روی قلب یکی از روش‌های لمس خودآرامبخش است. سایر افراد ممکن است راحت تر به آرامی دست ها یا پاهای خود را نوازش کنند. گزینه های دیگر عبارتند از:
- گذاشتن یک دست روی گونه
- صورت خود را در دستان خود قرار دهید
- دست هایت را روی هم بگذاری و خودت را در آغوش بگیری
- قرار دادن یک یا هر دو دست روی شکم
- قرار دادن یک دست روی شکم و یکی روی قلب
- دست‌هایتان را به هم نزدیک کنید، انگار دست‌هایتان را گرفته‌اید
- پاهای خود را به هم مالش دهید
همانطور که آنچه برای شما مفید است را پیدا می کنید، می توانید عادت لمس خود را آرام کنید. دادن این مهربانی و آرامش می تواند یک روش سریع کاهش استرس باشد.
